Znany już jest w świecie trend wśród projektantów mebli, którzy tworzą je bardziej miękkie w dotyku i wyglądzie, a naturalne materiały, jak skóra, wełna i drewno, stają się znów powszechne. To nurt zakładający odejście od tworzyw sztucznych i metali, które wciąż wypełniają nasze biura i powierzchnie handlowe.

W produkcji mebli ogromne znaczenie ma proces rysowania przedmiotu, w czym technikę 2D wypiera się wytwarzaniem przyrostowym. Proces drukowania 3D tworzy zazwyczaj szorstkie, nierówne lub prążkowane wykończenie powierzchni, która na ogół jest szlifowana. By wykorzystać możliwości wytwarzania przyrostowego do tworzenia form o subtelnych nieregularnościach, niektórzy projektanci, jak Australijczyk Berto Pandolfo, zdecydowali się tego nie robić, nadając swoim projektom meblarskim cechy niedoskonałości, kojarzone z ręcznie robionymi przedmiotami. Na tej samej zasadzie wybrał formę kamienia rzecznego w miejsce tradycyjnie toczonych drewnianych nóg stolika. Zamiast uznać owe „niedoskonałości” powierzchni za przypadkowe lub niepasujące, wykorzystał je jako szansę.

Brytyjscy projektanci mebli, John Makepeace i Gareth Neal, spotkali się w ramach COLLECT 2019, targach sztuki nowoczesnego rzemiosła, by porozmawiać o obecnym jego charakterze w kontekście innowacji technologicznych. Obaj zgadzają się, że to zrozumienie materiału przez rzemieślnika i wizja projektu definiuje jakość wykonania. Intuicyjne umiejętności mistrza rzemieślnika nadal wywodzą się z głębokiego zrozumienia materiału. Jeśli proces i narzędzia wykorzystywane w rzemiośle są mniej decydujące, to użycie technologii cyfrowej nie stanowi zagrożenia dla samej jakości wykonania.

za: https://websensa.com/pl/2021/01/05/technologie-cyfrowe-i-tradycyjne-rzemioslo-czy-da-sie-je-polaczyc/